မိတ္ေဆြမ်ားအတြက္

မိတ္ေဆြမ်ားကိုတစ္ခါတစ္ေလေတာင္မဟုတ္ပါဘူး။ အျမဲပဲသတိရပါတယ္။
သတိရတဲ့အထဲမွာ ကြ်န္ေတာ့္ငယ္သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြေတြလညး္ပါပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔မေလးရွားကုိေရာက္ခါစ ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ ၁၄ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္တုန္းကဆို ေတာ္ရံုတန္ရံုျမန္မာျပည္သားရွာမေတြ႔ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ေနတဲ့ပီနန္ျမိဳ႔ေလးမွာဆို ျမိတ္၊ေမာ္လျမိဳင္၊ေကာ့ေသာင္းဘက္ကလာတ့ဲ ကုန္ပစၥည္းတင္ေလွေတြနဲ႔
သေဘာၤလိုက္တဲ့သေဘာၤသား အနည္းငယ္ေလာက္ကိုသာေတြ႔ရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကကိုယ္ကသူမ်ားႏိုင္ငံမွာလာျပီးစီးပြါးရွာေတာ့၊ ကိုယ့္မိသားစု၊
ကိုယ့္လူမ်ိဳး၊ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြေတြ႔ရင္အရမ္းေပ်ာ္မိတယ္။ ကိုယ္နဲ႔မေရွးမေႏွာင္း
ေရာက္လာ တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ကိုယ္စီကိုယ္စီမေလးရွားမွာလာေရာက္ရုန္းကန္ေနတဲ့
သူငယ္ခ်င္းေတြ၊အနယ္နယ္အရပ္ရပ္မွာ ရွိတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတ ြအခ်င္းခ်င္းမေတြ
ျဖစ္ရင္ေတာင္ ဖုန္းအဆက္အသြယ္ရွိတယ္။ကြ်န္ေတာ္နဲ႔အတူတစ္ျမိဳ႔တည္း ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြဆိုရင္လညး္မိသားစုေတြလိုျဖစ္ေနတယ္။ ေနာက္ျပီးကြ်န္ေတာ္နဲ႔
သိသိမသိသိ ကိုယ့္လူမ်ိဳး ကိုယ့္ျမန္မာျပည္ကဆိုရင္ခင္မင္တတ္တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ဖုန္းနံပါတ္ေပး၊အိမ္လိပ္စာေပးနဲ႔ အိမ္ကိုလာလည္ခိုင္း တယ္။ အျမဲလည္းဆံုျဖစ္တယ္။ကြ်န္ေတာ္ကညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမနည္းေတာ့့သူငယ္ခ်င္း
ေတြကို အရမ္းပဲခင္တြယ္ တတ္ပါတယ္။ကြ်န္ေတာ္တို႔ငယ္ငယ္ကစာအုပ္ေတြထဲမွာ
ဖတ္ဖူးမွတ္ဖူးတယ္ေလ။ လူဆိုတာအထီးက်န္မေနရ ဘူး။အသိုင္းအ၀ိုင္းနဲ႔၊
ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ေနရတယ္။ တစ္ႏိုင္ငံနဲ႔တစ္ႏိုင္ငံကူးလူးသြားလာရတယ္။ အဲဒီလိုေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္ကဘယ္သူ႔ေတြ႔ေတြ႔သူငယ္ခ်င္းဖြဲ႔ျဖစ္တယ္။ ၾကီးၾကီးငယ္ငယ္၊
ဆင္းရဲခ်မ္းသာမေရြးဘူး။အားလံုးကို မိသားစုလိုပဲသေဘာထားျပီးေနခဲ့တာ။ အဲအခုေတာ့မေလးရွားမွာေနရင္းျမန္မာျပည္ေရာက္ေနသလားလို႔ေတာင္ ထင္ရတယ္။အရင္တစ္ခ်ိန္ကျမန္မာျပည္သားရွားသေလာက္အခုေတာ့ခလုတ္တိုက္ လွည့္ၾကည့္၊ျမန္မာျပည္သား ပဲျဖစ္ေနတယ္။တစ္ဖက္ကၾကည့္ရင္လည္းေပ်ာ္စရာ
ေကာင္းေပမယ့္၊ တစ္ဖက္ကၾကည့္ရင္လညး္စိတ္မေကာင္း စရာပဲ။ အခ်ိဳ႔လူေတြက
အိမ္ေျမ၊ ျခံယာေပါင္းျပီးမေလးရွားကိုလာ၊ဒီေရာက္ေတာ့အဆင္မေျပၾကဘူး။
သူတို႔ကို ၾကည့္ျပီးေတာ့ကြ်န္ေတာ္ဘယ္စိတ္ခ်မ္းသာႏိုင္မလဲ။ ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ လညး္အကုန္မကူညီႏိုင္ဘူး၊မကယ္ ႏိုင္ဘူးေလ။ တစ္ခါတစ္ခါကိုယ့္အရင္းအခ်ာ
သူငယ္ခ်င္းေတြ ပါပါလာေတာ့ကြ်န္ေတာ္တတ္ႏိုင္သေလာက္ ကူညီပါတယ္။ နည္းနည္းေလာက္ပဲကူညီႏိုင္လုိက္ရင္လည္းေပ်ာ္ရႊင္ရပါတယ္။ဘာပဲေျပာေျပာ
ကြ်န္ေတာ္က ကိုယ့္မ်ိဳးကိုယ္ခ်စ္၊ကိုယ္ေရႊျမန္မာတစ္ေယာက္ပဲေလ။ ဘယ္ေမ့မလဲ။ကိုယ့္ျမန္မာျပည္သားေတြရွိတဲ့ေနရာဆိုရင္ အလွဴမဂၤလာကိစၥအစ၊ နာေရးကိစၥအဆံုးကြ်န္ေတာ္အျမဲေရာက္ျဖစ္ပါတယ္။ဒါေပမယ့္အသက္အရြယ္
ေလးရလာ ေတာ့အေပါင္းအသင္းေတြလညး္ျပန္ေလ်ွာ့ရတယ္ေလ။ဒီလိုေျပာတာ
မေပါင္းခ်င္လို႔မဟုတ္ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ အပါအ၀င္အားလံုးဟာ လူတစ္ကိုယ္ စိတ္တစ္မ်ိဳးေတြမို႔စိတ္ခ်င္းတိုက္ဆိုင္ဖို႔ဆိုတာမလြယ္ပါဘူး။တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ယံုၾကည္ခ်က္ေတြမတူေတာ့ျပႆနာမ်ားလာတယ္။ကြ်န္ေတာ္ကအကူအညီ
ေပးရင္လညး္ ခဏတျဖဳတ္ေတာ့ “ဟာဂ်ီဆပ္ေက်းဇူူးတင္ပါတယ္”လို႔
ေျပာလိုက္တာပဲ။ေအးေလ-ေက်းဇူးကတင္ေတာ့တင္မွာေပါ့၊၀ယ္မွမ၀ယ္ရတာ။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္မတူႏိုင္ဘူးေလ။စိတ္ေတြကမ်ားေလ၊ယံုၾကည္ခ်က္
ေတြကကြဲျပားျခားနားေလ။ ဒီျခားနားမွုေတြၾကားမွာဟိုလူေျပာတာဟုတ္ႏိုးႏိုး၊
ဒီလူေျပာတာဟုတ္ႏိုးႏိုးနဲ႔။တစ္ခ်ိဳ႔ကေျပာလိုက္တာမ်ား ‘‘ဘယ္သူေသေသငါတို႔
ကလိုက္ပို႔ေပးႏိုင္ရမယ္” တဲ့ေလ။ကြ်န္ေတာ္ေျပာခ်င္တာက သူမ်ားေသမွလိုက္ပို႔ေပး မွာတဲ့လား။အသက္မေသဘဲဒုကၡေရာက္ေနတဲ့သူေတြကိုေရာမကူညီေတာ့
ဘူးလား။ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ကိုယ့္လူမ်ိဳး၊ကိုယ့္ဘာသာအတြက္ေနရာအသစ္
မွာအေျခမက်ေသးတဲ့သူေတြကို ကူညီေဖးမသင့္တယ္လို႔ စဥ္းစားမိတယ္။ အဖြဲ႔အစည္းနဲ႔ဆိုေတာ့လည္းမတစ္ေထာင္သားေတြမွာ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာကို
ေရွ႔တန္းတင္၊ အျမီးက်က္အျမီးစား၊ေခါင္းက်က္ေခါင္းစား၊မဟုတ္တဲ့ျပႆနာ ကိုယံုၾကည္ခ်က္လို႔ေျပာလို႔ေျပာ၊ေၾသာ္ ကြ်န္ေတာ္ လည္းသူတို႔ကိုအရမ္း
သနားမိတယ္။ ဒီလိုအတၱကိုေရွ႔တန္းတင္ေနမယ့္အစား လူသားအက်ိဳးကို
ဘာသယ္ပိုးႏိုင္ မလဲဆိုတာပဲ စဥ္းစားသင့္တယ္။ဒါေပမယ့္ သူတို႔ကေတာ့ လူသားအက်ိဳးဆိုတာတစ္ကီလိုဘယ္ေလာက္လဲ လို႔ေမးပါလိမ့္မယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့နားမွနားမလည္တာ။ထားပါေတာ့ေလ။သူတို႔ဟာသူတို ႔
ဘယ္လိုပဲ ေတြးေတြး ကြ်န္ေတာ့အတြက္ေတာ့သူတို႔ဟာအခ်စ္ဆံုး
သူငယ္ခ်င္းေတြပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ကဘယ္သူ႔ကိုမွ သူငယ္ခ်င္းအျဖစ္က
ဖယ္မထားပါဘူး။ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္၊အေရာင္အေသြးအဆင္ညွိမရလို႔
ယံုၾကည္ခ်က္လို႔ ေတာ့မေျပာလိုက္ပါနဲ႔။ကြ်န္ေတာ္ေျပာခ်င္တာကေတာ့
အလႅာအရွင္ႏွစ္သက္တာကိုပဲ မ်ားမ်ားလုပ္ႏိုင္ပါေစလို႔ ဆႏၵျပဳလိုက္ရပါတယ္။

အယ္လ္ဟာဂ်္ ထြန္းသစ္ေအာင္