ထိုေန႔က မိုးမွာ တစိမ့္စိမ့္သြန္းၿဖိဳးလ်က္ရွိရာတြင္ ခါတိုင္းလို ေက်ာင္းစာမ်ား၌ပင္ စိတ္ဝင္စား၍မရႏိုင္ေအာင္ ၿငီးေငြ႔ေနမိသည္ဟု ထင္မိပါသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဟု မဆိုႏိုင္ေသာ္လည္း ထိုေန႔သည္ ေနရထိုင္ရသည္မွာ အခါတိုင္းလိုမဟုတ္၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္မရွိ၊ တစ္မ်ိဳးပင္ျဖစ္လို႔ေနသည္။
သို႔ေသာ္ ေန႔လည္တစ္နာရီတြင္ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးဦးဘလြင္က ကၽြန္မတို႔ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ကို ေက်ာင္းကားျဖင့္ အိမ္သို႔ျပန္ပို႔လုိက္၏။ ဘာေၾကာင့္ရယ္မသိရေသာ္လည္း စာသင္ရျခင္းကို ၿငီးေငြ႕ေနစဥ္ အိမ္ျပန္ပို႔ျခင္းအတြက္ေတာ့ ကေလးတို႔သဘာဝ ေက်နပ္ခဲ့မိပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ကၽြန္မတို႔ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ကိုသာ ထူးထူးျခားျခား ဘာေၾကာင့္ျပန္ပို႔ပါလိမ့္ ဟူေသာအခ်က္ကိုပင္ ေလးေလးနက္နက္ မေတြးမိေတာ့ပါ။အိမ္သို႔ေရာက္ေသာအခါမွာေတာ့ စိတ္တြင္း၌ထူးျခား၍သြားသည္။ ေမေမသည္ မ်က္ရည္စက္လက္ႏွင့္ ရွိေနရာမွ ကၽြန္မတို႔ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ကို ျမင္လိုက္ေသာအခါ ခ်ံဳးပြဲခ်၍ ငိုပါသည္။ အနားတြင္ရွိေနေသာ ျမန္မာမြတ္စလင္ အမ်ိဳးသမီးႀကီးမ်ားက ဝိုင္းဝန္း၍ ႏွစ္သိမ့္အားေပးစကား ေျပာေနၾကသည္ကို ေတြ႔ရပါသည္။ ကၽြန္မတို႔ ကေလးႏွစ္ေယာက္မွာေတာ့ ဘာမွ်နားမလည္၊ ေငး၍သာေနၾက၏။ ထိုအခါ ေဒၚေဒၚက ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္အား အေပၚထပ္သို႔ ေခၚ၍သြားပါသည္။ ေန႔လယ္ခ်ိန္တစ္ခ်ိန္လံုးမွာပင္ ကၽြန္မတို႔ အေပၚထပ္၌ အခ်ိန္ကုန္ရ၍ ညေနေစာင္းတြင္ ကၽြန္မသည္ ေန႔စဥ္ျပဳေနက် ဝတၱရားတစ္ခုကို ေဆာင္႐ြက္ရန္ ေမွ်ာ္လင့္ေနမိပါသည္။
ညေနပိုင္း ေဖေဖ႐ံုးမွ ျပန္လာၿပီဆိုလွ်င္ အၿမဲပင္ ကၽြန္မက ဆီး၍ ဖိနပ္ခၽြတ္ေပးရသည္။ ေနာက္ ေဖေဖက ေမာင္ေလးကို ခ်ီထားလ်က္ သားသမီးသံုးေယာက္ျဖင့္ ေပ်ာ္ပါးစြာ ညေနခ်ိန္ကို ကုန္လြန္ေစသည္သာျဖစ္ပါ၏။
ကၽြန္မမွာ လည္ပင္းရွည္လွပါၿပီ၊ အခါတိုင္းေရာက္ေနက် အခ်ိန္မွ အမ်ားႀကီး လြန္လာသည့္တိုင္ေအာင္ ေဖေဖက ျပန္မေရာက္ေသး။ ကၽြန္မက ဖိနပ္ခၽြတ္ေပးရန္ စိတ္ေစာေနသည္။
“ေဒၚေဒၚ ပါပါခုထက္ထိမေရာက္ေသးဘူး၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲဟင္”
ကၽြန္မ၏အေမးကို ေဒၚေဒၚက ႐ုတ္တရက္ ျပန္မေျဖႏိုင္ပါ၊ အေတာ္ၾကာငိုင္ေနၿပီးမွ “ပါပါ ႐ံုးေလွခါးက ေခ်ာ္က်လို႔ ေဆး႐ံုတင္ေနရတယ္ ကေလးရဲ႕” ဟု အေျဖေပးပါသည္။ သို႔ျဖင့္ ကၽြန္မမွာ ေဖေဖအား ဖိနပ္ခၽြတ္၍ေပးႏိုင္ခြင့္ မရေတာ့ပါၿပီ။ ညသို႔ေရာက္ၿပီဆိုလွ်င္လည္း ေဖေဖကို အမွတ္မရ၍ မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ ေရဒီယုိမွ သီခ်င္းလာၿပီဆိုလွ်င္ ေဖေဖက ကၽြန္မကို အကခိုင္းသည္။ ကၽြန္မကလည္း တစ္ခါကရလွ်င္ ပံုတစ္ပံုေျပာခိုင္းသည္။ ေပ်ာ္႐ႊင္ၾကည္ႏူးစြာ ေနခဲ့ရေသာ အခ်ိန္မ်ားမွာ လြမ္းဆြတ္စရာ ေကာင္းလွပါေတာ့သည္။
ေဖေဖမွာ အသက္ ၄ဝ ခန္႔ရွိမွ အိမ္ေထာင္က် သားသမီးရသည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္မတို႔ ေမာင္ႏွမသံုးေယာက္ကို အလြန္ခ်စ္သည္။ အၿမဲတမ္း လက္ပြန္းတတီးေနသည္။ အငယ္ဆံုး ႏို႔စို႔အ႐ြယ္ေမာင္ငယ္ကေလးက မသိတတ္လွေသးေသာ္လည္း ကၽြန္မႏွင့္ အစ္ကိုကေတာ့ အခ်ိန္ရသမွ် ေဖေဖႏွင့္ တပူးတြဲတြဲေနၾကပါသည္။
ေန႔စဥ္ နံနက္မ်က္ႏွာသစ္ခ်ိန္တိုင္း ေဖေဖက ကိုကို႔ိကို လက္ေဝွ႔ထိုးသင္ၾကားေပးေလ့ရွိပါသည္။ ထိုသုိ႔ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးေနခဲ့ၾကသည္ႏွင့္အညီ အေဖကိုခ်စ္ေသာကေလးမ်ားျဖစ္၍ ကၽြန္မတို႔ေမာင္ႏွမက ေဖေဖ့အေၾကာင္းကို တစ္ေမးတည္းေမး၍လာၾကရာ ၾသဂုတ္လအတြင္းေရာက္မွပင္ ေဖေဖႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အစရွိေသာ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားသည္ ဇူလိုင္လ ၁၉ ရက္ေန႔ မသမာသူ လူတစ္စု၏ လက္ခ်က္ျဖင့္ က်ဆံုးခဲ့ၾကၿပီဆိုေသာ အေၾကာင္းကို သိရပါေတာ့သည္။
ထိုအခါ အျခားက်ဆံုးခဲ့ေသာ ေခါင္းေဆာင္မ်ား၏ ႐ုပ္ကလာပ္တို႔ကို ဂ်ဴဗလီေဟာ၌ ျမင္ႏိုင္ေသးေသာ္လည္း ေဖေဖမွာမူ ကၽြန္မတို႔ ဘာသာတရားအရ ကြယ္လြန္ၿပီးလွ်င္ၿပီးခ်င္းပင္ သၿဂႋဳဟ္ခဲ့ရသည္ျဖစ္၍ ျမင္ရႏိုင္စြမ္းမရွိေတာ့ပါၿပီ။
ညတိုင္းဖိနပ္ခၽြတ္ေပးရန္ေမွ်ာ္ခဲ့ရေသာ ေဖေဖ၊ ကၽြန္မတို႔ခ်စ္ေသာ ေရဒီယိုသီခ်င္းျဖင့္ အကခိုင္းၿပီး ပံုေျပာတတ္ေသာ ေဖေဖ၊ ကၽြန္မတို႔ခ်စ္ေသာ ေဖေဖႏွင့္ လူမသမာတို႔လက္ခ်က္ေၾကာင့္ တစ္သက္တာ ကြဲကြာခဲ့ရပါၿပီ။
“တို႔ဆရာႀကီးရာဇတ္ မရွိတာ နာတာပဲ” ဟူေသာ စကားစုကို ယခုအခါ ေဖေဖ၏ တပည့္မ်ားက စကားစပ္မိတိုင္း ေျပာၾကပါသည္။ သစ္ပင္တစ္ပင္မွာ သဘာဝအေလ်ာက္ ရွင္လ်က္ရွိစဥ္ထက္ ေသ၍ၿပိဳလဲကာရွိေနမွ ထိုသစ္ပင္၏ အရွည္အတိုင္းအတာကို ပို၍တိက်ေသခ်ာစြာ သိျမင္သလိုပင္ ကၽြန္မတို႔ ပတ္ဝန္းက်င္မွာလည္း ေဖေဖကြယ္လြန္ၿပီးမွပင္ ေဖေဖ၏ ဂုဏ္ေက်းဇူးတို႔ကို ပို၍သိၾကရပါေတာ့သည္။
ေဖေဖကြယ္လြန္စဥ္က အသက္ (၅၁) ႏွစ္မွ်သာရွိေသး၍ မည္သည့္အနာေရာဂါမွ်လည္း မရွိေသာေၾကာင့္ သက္တမ္းေစ့ ေနရမည္ဆိုလွ်င္ တိုင္းျပည္တာဝန္ကို ဆက္လက္၍ ထမ္းေဆာင္ႏိုင္ဦးမည္ျဖစ္၏။ ေဖေဖသည္ ငယ္စဥ္ကပင္ ေဘာလံုးနဲ႔ လက္ေဝွ႔တို႔ကို ေလ့လာကစားခဲ့သည္။ ေကာင္းမြန္ကၽြမ္းက်င္စြာ တတ္ေျမာက္သည္။ အထူးသျဖင့္ ေဂါ့ဖ္႐ိုက္ျခင္းကို အထူးႏွစ္သက္ခဲ့ပါ၏။ ကစားခုန္စားဖက္၍ ဝါသနာပါေသာ္လည္း စာေပဖက္တြင္လည္း မညံ့ဖ်င္းပါ။ အသက္ ၂ဝ အ႐ြယ္မွာပင္ ဘီေအေအာင္ျမင္၍ ဇာတိ မႏၲေလးရွိ အမ်ိဳးသားေက်ာင္းတြင္ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးအျဖစ္ ေဆာင္႐ြက္ခဲ့ပါသည္။ လူငယ္ေပါင္းမ်ားစြာတို႔၏ စိတ္ဓာတ္ကို ျပဳျပင္ေပးခဲ့ပါသည္။
ေဖေဖ၏ အရည္အခ်င္းႏွင့္ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ကို သိရွိေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ဂ်ပန္ေခတ္မွ အစျပဳကာပင္ ေဖေဖ့အား ႏိုင္ငံေရးနယ္ပယ္တြင္ ပါဝင္ေဆာင္႐ြက္ရန္ တိုက္တြန္းေခၚေဆာင္လာသျဖင့္ ေဖေဖသည္ ႏိုင္ငံေရးနယ္တြင္းသို႔ ေရာက္ခဲ့ရျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ဒုတိယကမာၻစစ္အၿပီးတြင္ ဖဆပလအလံေတာ္ေအာက္မွ လြတ္လပ္ေရးကို ရယူႏိုင္ရန္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ပင္ လက္တြဲေဆာင္႐ြက္ရင္းျဖင့္ ေနာက္ဆံုး ဗိုလ္ခ်ဳပ္အစိုးရအဖြဲ႔တြင္ ပညာေရး၊ အမ်ိဳးသားစီမံကိန္းႏွင့္ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးဝန္ႀကီးအျဖစ္ တာဝန္ယူႀကိဳးပမ္းေနခိုက္ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္၊ ဇူလို္င္လ (၁၉) ရက္ေန႔တြင္ က်ဆံုးခဲ့ရျခင္းျဖစ္ပါေတာ့သည္။
ကစားခုန္စားနယ္မွ ေဘာလံုးဝိဇၨာ ဘၾကဴးသည္လည္းေကာင္း၊ နယ္မည္ေက်ာ္ လက္ေဝွ႔ က်ားဘၿငိမ္းႏွင့္ ခ်စ္အုန္းတို႔သည္လည္းေကာင္း၊ အႏုပညာနယ္ဆိုလွ်င္လည္း ယိုးဒယားက အလြန္ေတာ္ေသာ ယခု ကမာၻလွည့္ေနသူ အမ္ေအေဒၚအုန္း၊ အမ္ေအ ေဒၚတင္လွ တို႔အျပင္ အဆိုေတာ္ ကိုအံ့ႀကီး၊ ကိုဗစိန္၊ ကိုလွထင္ႏွင့္ ေ႐ႊဂံုၿမိဳ႕မ အဖြဲ႔ဝင္အခ်ိဳ႕တို႔အျပင္ ႏိုင္ငံေရး နယ္ပယ္ႏွင့္ ျမန္မာ့သားေကာင္း စစ္မႈထမ္းမ်ား၌လည္း ဝန္ႀကီး ဦးခင္ေမာင္ကေလး၊ သခင္ဗဟိန္း (ကြယ္လြန္သူ) ႏွင့္ ေျမျပင္ပစ္ အေျမာက္တပ္မွ ကာနယ္ဘေ႐ႊ၊ ဗိုလ္ႀကီးခင္ညိဳ၊ ဗိုလ္ခင္ေမာင္ၾကည္၊ ဗိုလ္မွဴးတင္ေအာင္၊ ဗိုလ္တင္ေ႐ႊတို႔သည္လည္းေကာင္း၊ ေဖေဖ၏ တပည့္သားေျမးမ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။
ေဖေဖအသက္ရွိစဥ္က ကိုယ့္တိုင္းျပည္အက်ိဳးကို သယ္ပိုးခဲ့႐ံုမွ်မက ခုထက္တိုင္ေအာင္လည္း ေဖေဖ့အစြယ္အပြားမ်ားက တိုင္းျပည္တာဝန္ ထမ္းေဆာင္လ်က္ရွိၾကပါသည္။ ေဖေဖ၏ အက်င့္စာရိတၱေကာင္းေသာ အျပဳအမူတို႔ေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ အမ်ားျပည္သူတို႔၏ ေမတၱာ၊ ေစတနာတို႔ေၾကာင့္လည္းေကာင္း ေဖေဖသည္ ယခုအခါတြင္ ေကာင္းရာသုဂတိသို႔ ေရာက္ရွိေနေပေတာ့မည္ဟု ယံုၾကည္ပါေသာ္လည္း ကၽြန္မတို႔အတြက္မွာမူ “ေ႐ႊေတာင္ႀကီး” ၿပိဳလဲကြယ္ေပ်ာက္သြားသည္ႏွင့္ပင္ တူပါေတာ့သတည္း။
ခင္ခင္စိန္
ေသြးေသာက္မဂၢဇင္း၊ ၁၉၅၄၊ ဇူလိုင္။
(ကၽြန္မတို႔အေဖ ကၽြန္မတို႔အေမ၊ ၂၀၁၂၊ ပင္လယ္ျပာျပာစာအုပ္တိုက္ – မွ ျပန္လည္ ေဖာ္ျပပါသည္။)
(စာေရးသူ ေဒၚခင္ခင္စိန္သည္ ဆရာႀကီး ဦးရာဇတ္၏ သမီးျဖစ္ၿပီး ဆရာႀကီး ကြယ္လြန္စဥ္က အသက္ ၇ႏွစ္မွ်သာ ႐ွိေသးကာ အသက္ ၁၃ႏွစ္ အ႐ြယ္တြင္ ဤေဆာင္းပါး ေရးခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ လက္႐ွိ ၾသစေလးလ်ႏိုင္ငံတြင္ ေနထိုင္လ်က္႐ွိၿပီး ေအးတည္ၿငိမ္ အမည္ျဖင့္ စာနယ္ဇင္းမ်ားတြင္ စာေရးသားလ်က္ ႐ွိပါသည္။)
ကိုေက်ာ္မိုးေအာင္ FB စာမ်က္ႏွာမွ ျပန္လည္မွ်ေဝပါသည္။http://news.mmsy.info/news/4299
မွကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။
No comments:
Post a Comment
Note: Only a member of this blog may post a comment.